Bernardyn

Bernardyny to psy stróżujące typu górskiego, wyróżniające się pięknym, wielokolorowym umaszczeniem. Długa sierść, głównie biało-brązowa, połyskuje u zdrowych bernardynów. Psy tej rasy potrzebują sporo ruchu, dlatego trzymanie ich w mieszkaniu o niewielkim metrażu i rzadkie wychodzenie na dłuższe spacery ma negatywny wpływ na ich zdrowie i zachowanie. Należy dobrze zastanowić się nad tym, czy jest się w stanie zapewnić psom optymalne warunki do życia.

Historia rasy bernardyn

Nie bez powodu mówi się, że pies jest najlepszym przyjacielem człowieka. Towarzyszy on mu już od bardzo wielu lat, umilając życie, chroniąc je i nierzadko nawet ratując. Czasem nawet niewielki kundelek jest w stanie przegonić dwukrotnie większe zwierzę, a duży pies uciec w popłochu przed kotem. Osoby, które miały okazję zobaczyć psy rasy bernardyn, z pewnością były pod wrażeniem ich majestatyczności. Jest to przykład rasy psów dużych, która od wieków towarzyszy człowiekowi, stróżując i chroniąc domostwo przed niepożądanymi gośćmi. Mówi się nawet, że bernardyny pochodzą od psów bojowych z czasów starożytnych, są potomkami dogów tybetańskich. Wiele osób nie zdaje sobie nawet sprawy z tego, że te potężne zwierzęta były wykorzystywane przez legiony rzymskie podczas podbijania Europy, przez co dotarły aż do terenów Szwajcarii. Psy te zaczęły rozmnażać się i krzyżować z innymi, przez co powstały dwa specyficzne typy. Dog tybetański dał początek psom pasterskim, nowofundlandom i bernardynom.

Przodkowie bernardynów byli wykorzystywani przez mnichów do stróżowania, co miało miejsce w XVII wieku. Ich nadrzędnym zadaniem było chronienie klasztoru i schroniska przed dziką zwierzyną i bandytami. Bernardyny służyły również do odnajdywania zaginionych osób w górach i ratowania życia. Psy odszukiwały ludzi zasypanych przez lawiny. Legendarny Barry miał ponoć uratować aż 40 osób. Psy z przełęczy św. Bernarda pełniły wobec tego rolę stróżów i ratowników. Trzeba jednak podkreślić, że współcześni przedstawiciele tych psów nie mają zbyt wiele wspólnego z dawnymi psami lawinowymi. Te drugie były krótkowłose, zwinniejsze, lżejsze. Obecnie bernardyny są masywne, mają długą sierść, często są dosyć nieporadne. Po skrzyżowaniu ich z nowofundlandami wzrosło zainteresowanie nimi. Zaczęły pojawiać się coraz częściej w domostwach, w których były traktowane jako psy wręcz luksusowe. Pozostało tak do dzisiaj, bernardyny są typowymi psami rodzinnymi, chociaż nadal niektóre osoby wykorzystują je jako stróżów, aby odstraszać potencjalnych włamywaczy i obce zwierzęta.

Hodowla bernardynów, zdrowie i choroby

Jeszcze na początku XXI wieku schronisko na Wielkiej Przełęczy świętego Bernardyna zajmowało się hodowlą psów rasy Bernardyn, ale potem podjęła się tego fundacja. Pierwotna rasa krótkowłosa przestała jednak wzbudzać zainteresowanie, coraz więcej osób zaczęło preferować drugi typ, czyli masywniejszy, o długiej sierści. Warto jednak wiedzieć, że obecnie hodować można bernardyny zarówno krótkowłose, jak i długowłose, oba warianty są w pełni zgodne z wytycznymi FCI. Jeśli weźmie się psa ze sprawdzonej hodowli, to można mieć niemalże pewność, że będzie on zdrowy i wytrzymały. Ryzyko obarczenia miotu chorobami genetycznymi została mocno zredukowana, ale nigdy nie można ich całkowicie wykluczyć i zdarzają się chorowite osobniki. Kluczowe będzie to, aby dokładnie sprawdzić dokumenty dotyczące faktycznego stanu zdrowia zwierzęcia przed jego zakupem. Muszą być wykonane niezbędne szczepienia i badania.

Przeciętna długość życia bernardynów wynosi zwykle nie więcej niż dziesięć lat, wpływa na nią wiele czynników, w tym warunki hodowli, rodzice, sposób żywienia, aktywność fizyczna itd. Psy te miewają schorzenia stawów biodrowych typu dysplazja stawu biodrowego. Jest to typowa przypadłość psów dużych ras. U bernardynów stwierdza się także różne problemy z narządem wzroku, torbiele ślinowe, cukrzycę, skręt żołądka, nowotwory kości. bernardyn mają też skłonności do rozwoju osteochondrozy stawu ramiennego, ektropium i entropium oraz stanów zapalnych trzeciej powieki. Zdecydowanie rzadziej pojawiają się schorzenia serca w postaci kardiomiopatii czy zwężenia ujścia aorty. Problemy ze stawami i kręgosłupem dotyczą głównie psów w podeszłym wieku.

Jaki charakter mają bernardyny?

Jeśli ktoś szuka psa wiernego, oddanego rodzinie i czułego, to będzie zadowolony z towarzystwa bernardyna. Świetnie nadaje się na stróża, cechuje się spokojnym usposobieniem. Bernardyn jest zwykle przyjacielsko nastawiony do ludzi, ale w przypadku obcych bywa nieufny. Nie ma w nim agresji, ale jeśli zostanie zaatakowany, to będzie się bronić, to samo dotyczy jego rodziny. Bernardyny nie stronią od zabawy, bardzo cenią sobie pieszczoty. Lubią spacerować, ale nie przepadają za intensywnym wysiłkiem. Nie powinno się ich wobec tego zmuszać do nadmiernej aktywności fizycznej, forsowne treningi będą wręcz niewskazane. Nie zmienia to faktu, że Bernardyn to pies bardzo podatny na szkolenie i szybko się uczy, co w dużej mierze wynika z jego inteligencji. Nie mają skłonności do uciekania. Dawniej bernardyny wykorzystywano w ratownictwie, ale obecnie tę rolę przejęły owczarki i retrievery ze względu na mniejszą masę. Bernardyny zdecydowanie lepiej sprawdzają się jako towarzysze rodzin i psy stróżujące. Jeśli chce się mieć ułożonego psa, to powinno się zacząć szkolenie z posłuszeństwa już w wieku szczenięcym. Z bernardynami trzeba postępować łagodnie i jednocześnie stanowczo, pamiętając o tym, że są potomkami psów bojowych.

Prawidłowe żywienie bernardyna

Bernardyny są uważane za jedne z najcięższych istniejących ras psów, co niestety wiąże się z niemałymi kosztami związanymi z ich wyżywieniem. Jeśli pies ma być zdrowy, to nie można mu podawać słabej jakości pokarmu, a to z kolei zwiększa ponoszone wydatki. Bernardyny mają duży apetyt i trzeba karmić je pokarmem wysokogatunkowym. Należy sięgać po karmę przeznaczoną dla ras olbrzymich. Bardzo ważną kwestią jest czytanie składu i wybieranie karmy wzbogaconej o glukozaminę i chondroitynę, które sprzyjają utrzymaniu zdrowych stawów. Zadbać trzeba o dobrze zbilansowaną dietę, dopasowaną do wieku zwierzęcia, trybu życia, wagi, stanu zdrowia. Psom nie należy podawać dużej ilości pokarmu na raz, trzeba podzielić go na mniejsze porcje. Wystarczające są dwa posiłki dziennie. Znaczenie mają nawet proporcje węglowodanów, tłuszczy i białka w diecie czworonoga. Najlepszym rozwiązaniem będzie skonsultowanie tego z lekarzem weterynarii, aby uniknąć błędów żywieniowych.

W diecie bernardyna nie może zabraknąć witamin i minerałów, które są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania. Zaleca się układać jadłospis w taki sposób, aby 70% stanowiło mięso, 20% owoce i warzywa, a zboża nie więcej niż 10%. Bernardyn bardzo chętnie zje smakołyki ze względu na swój duży apetyt, ale należy ograniczyć je do minimum, jeśli chce się uchronić pupila przed nadwagą i otyłością. Bardzo ważne jest również pamiętanie o tym, aby po posiłku pies odpoczął, bo w przeciwnym razie może dojść u niego do skrętu żołądka. Bernardyny mają niestety do tego skłonność, więc lepiej nie ryzykować. Kolejną kwestią jest to, aby podawać psu jedzenie w miskach na podwyższeniu ze względu na to, że są to przedstawiciele dużych ras. Bernardyn musi mieć stały dostęp do świeżej wody, szczególnie jeśli podaje się mu suchą karmę. Dieta BARF również będzie świetną opcją dla bernardyna, trzeba jednak pamiętać o odpowiedniej suplementacji, aby uniknąć niedoborów żywieniowych. Ponownie wymaga to konsultacji z weterynarzem.

Jak pielęgnować bernardyna?

Pomimo długiej sierści psy rasy bernardyn nie wymagają specjalnej pielęgnacji. Nie ma w niej niczego skomplikowanego, nie zajmuje zbyt wiele czasu. Wynika to w dużej mierze z tego, że sierść psów bernardyn oczyszcza się samoczynnie. Wystarczy tak naprawdę wyczesać ją dobrze raz w tygodniu i na tym koniec. W tym celu najlepiej sprawdzi się grzebień z długimi zębami. Z kolei do szczotkowania poleca się szczotkę z dłuższymi kolcami, ale powinny być one zabezpieczone elementami gumowymi lub plastikowymi. W przeciwnym razie będą podrażniać skórę zwierzęcia i mogą nawet przyczynić się do poranienia jej. Częstotliwość czesania bernardyna zwiększa się w przypadku szczeniąt, zaleca się robić to nawet codziennie w celu usunięcia grubego podszerstka. Warto też wiedzieć, że sierść za uszami może się filcować, a w uszach rozwijać stan zapalny. Kontrolować należy również kondycję oczu, bo bernardyny mają tendencję do infekcji spojówek.

Podsumowanie, czy rzeczywiście warto zdecydować się na psa rasy bernardyn?

Jeśli ktoś chce mieć bernardyna z rodowodem, to będzie musiał niestety wydać kilka tysięcy złotych na jego zakup. Trzeba też zastanowić się nad tym, czy kogoś stać na koszty utrzymania takiego dużego zwierzęcia. Minusem bernardynów jest ich dosyć obfite ślinienie, co również niektórym może mocno przeszkadzać. Psy tej rasy potrzebują przestrzeni, dlatego trzymanie ich w mieszkaniu w bloku nie jest dobrym pomysłem. Będzie to dla nich męczące, podobnie jak dla domowników. Bernardyny są odporne na działanie niekorzystnych czynników atmosferycznych, dlatego mogą przebywać na zewnątrz. Nie ma problemu z tym, aby znajdowały się w kojcu, ale trzeba pamiętać o zapewnieniu im bliskości, bardzo potrzebują kontaktu z właścicielem. Psy tej rasy są niezwykle rodzinne, oddane, towarzyskie, żywiołowe. Stanowią wspaniałych kompanów podczas zabawy z dziećmi i to w każdym wieku. Bernardyn świetnie sprawdzi się w roli stróża pomimo tego, że jest przyjacielsko nastawiony do ludzi. Jeśli ktoś ma lub chce przygarnąć inne zwierzęta, to nie powinno być z tym problemu, bo bernardyn dobrze je toleruje. Wymaga on wyrozumiałości, ale jednocześnie trzeba być konsekwentnym w jego wychowaniu. Jeśli ktoś nie jest w stanie narzucić bernardynowi swojej woli, to niestety mogą pojawić się różne trudności.

Wzorzec rasy psa bernardyn, czyli pigułka wiedzy

Pierwszy wzorzec psów rasy bernardyn zatwierdzono pod koniec XIX wieku w Zurychu. Obecnie stosuje się następujące oznaczenia: grupa II FCI, sekcja 2.2, nr wzorca 61. Rasa Bernardyn pochodzi ze Szwajcarii, jej przedstawicielem były psy towarzyszące, ratownicze i stróżujące. Bernardyny są psami rodzinnymi, bardzo przywiązują się do domowników i potrzebują bliskości właściciela. Są to zwierzęta opiekuńcze, szczególnie wobec słabszych, czujne i energiczne. Charakteryzują się łagodnym usposobieniem, zrównoważeniem, przyjaznym nastawieniem, wrażliwością. Wielkość psów Bernardyn w kłębie wynosi od 70 do 90 cm, suki są nieco mniejsze do 80 cm. Większe osobniki są w stanie uzyskać masę do aż 100 kilogramów. Bernardyny mogą być krótkowłose lub mieć długą sierść. Na ich specyficzne umieszczenie składają się trzy odcienie z przewagą bieli, brązu i mahoniu. Klatka piersiowa bernardyna jest biała, to samo dotyczy kończyn, kufy i końca ogona. Pozostałe części ciała są brązowe lub mahoniowe, do tego dochodzą jeszcze czarne dodatki na uszach i wokół oczu.

Bernardyny osiągają dojrzałość po trzech latach, a ich długość życia wynosi od ośmiu do dziesięciu lat. Okres linienia przypada dwukrotnie w ciągu roku, ale jest ono umiarkowane. Bernardyny nie potrzebują intensywnej aktywności fizycznej, preferują długie i regularne spacery. Nie wystarczy wyjść z nimi raz w tygodniu na kilkuminutowy obchód wokół budynku. Bardzo ważne jest to, aby nie wymuszać na psie ruchu, dotyczy to przede wszystkim młodych osobników. Zaleca się też szkolić psa już jako szczeniaka, bo jest niezależny. Nie ma z tym jednak żadnego problemu ze względu na inteligencję bernardyna i jego dużą podatność na szkolenie. Psy bernardynmają świetny kontakt z dziećmi, są do nich bardzo przyjaźnie nastawione. W stosunku do innych psów bernardyn jest tolerancyjny i nie ma tendencji do rozpoczynania konfliktów, ale będzie się bronić podczas ataku. Psy tej rasy bardzo dobrze znoszą pobyt na zewnątrz nawet w przypadku niekorzystnych warunków atmosferycznych. Problemem są upalne dni, szczególnie dla osobników długowłosych Koszt zakupu psa rasy bernardyn z rodowodem wynosi 2500 do nawet 4500 złotych. Miesięczne wydatki na jego utrzymanie mieszczą się w granicach 300-400 złotych.