Szpic niemiecki

Ras psów jest wiele, ale do jednych z najstarszych zaliczają się szpice niemieckie. Były one obecne już nawet w epoce kamiennej. Od zawsze odznaczały się chęcią do nauki, inteligencją, przyjaznym nastawieniem, szczekliwością. W zależności od tego, jaką wielkość ktoś preferuje, można zdecydować się na zakup mniejszego lub większego psa. Do wyboru jest niemiecki średni szpic, mały, duży, miniaturowy lub wilczy. Różnice między psami dotyczą zarówno wielkości, jak i umaszczenia oraz wagi. Oczywiście każdy pies jest inny, na zachowanie czworonogów wpływają rozmaite czynniki. Znaczenie ma to, w jakich warunkach wychowywał się szczeniak.

Jaka jest historia rasy szpic niemiecki?

Większość osób niewiele wie o psach torfowych, ale to właśnie one stanowią najbliższych krewnych szpiców niemieckich. Już w średniowieczu doceniono nieprzeciętną inteligencję psów tej rasy i ich odporność na niesprzyjające czynniki pogodowe. Nic więc dziwnego, że szpice stały się psami wielozadaniowymi. W zależności od rejonu, w którym występowały szpice, miały one odmienne cechy anatomiczne, umaszczenie i rozmiary. Z Niemiec szpice przywędrowały do Wielkiej Brytanii, a największą popularnością cieszyły się pomeraniany.

Najstarszą odmianą jest szpic niemiecki średni, ale na skutek działań wojennych doszło do ogromnej redukcji psów tej rasy. Charakterystyczne dla szpiców są: szpiczasta kufa, owalna czaszka, odstające uszy. Mówi się nawet, że szpice niemieckie mają lisie głowy. W zależności od wielkości, wyróżnia się następujące odmiany: szpic wilczy, szpic miniaturowy, szpic niemiecki średni, szpic niemiecki duży, pomeranian.

Jak widać, szpice niejedno mają imię. W przypadku szpiców niemieckich nie istnieje jednolity wzorzec rasy ze względu na to, że wyróżnia się wiele odmian. Szpic średni uzyskuje średnią masę ciała między 10 a 12 kg. Największe i najcięższe są szpice wilcze, które mogą ważyć do nawet 30 kg. Szpic miniaturowy ma nie więcej niż 2 kg. Z kolei szpic mały waży około 4 kg. Masa ciała szpiców niemieckich dużych nie przekracza zwykle 20 kg. Niemiecki średni szpic może mieć umaszczenie czarne, brązowe, białe, szare lub nawet pomarańczowe.

W przypadku większości odmian dopuszczalne są też inne umaszczenia. Wyjątkiem będzie szpic wilczy, który ma zawsze umaszczenie wilczaste. Duży szpic niemiecki dobrze radzi sobie w przypadku niekorzystnych warunków atmosferycznych. Gorzej jest z mniejszymi odmianami, które muszą być trzymane w domu.

Jaki charakter ma szpic niemiecki?

Każda rasa psów wyróżnia się nieco innymi cechami charakteru. Oczywiście ostatecznie osobowość czworonoga wynika w dużej mierze z tego, w jaki sposób został wychowany. Charakter kształtuje najbliższe otoczenie. Bardzo ważna jest socjalizacja i tresura. Poszczególne odmiany szpiców niemieckich różnią się pod wieloma względami, ale mają bardzo zbliżone charaktery. Wyróżnia je odwaga, pewność siebie, przywiązanie do rodziny. Pomimo tego że szpice nie są wrogo nastawione do innych zwierząt, to pozostają wobec nich nieufne, nie mają tendencji do spoufalania się. Nie jest to jednak wada, bo dzięki temu świetnie sprawdzają się jako psy stróżujące.

Można liczyć na ich czujność i niezwłoczną reakcję, gdy pojawi się zagrożenie w zasięgu wzroku czworonogów. Szpice niemieckie mają potrzebę chronienia terytorium, więc żaden intruz nie przemknie niepostrzeżenie przez posesję. Oczywiście psy tej rasy nie wyglądają niebezpiecznie, nie mają szansy z potencjalnym włamywaczem. Nie zmienia to jednak faktu, że szpic niemiecki wyróżnia się szczekliwością i stanie się bardzo głośny po wtargnięciu wroga na posesję lub do domu.

Mogłoby się wydawać, że słodkie szpice są pełne uroku, podporządkowane i nie sprawiają żadnych problemów, ale w praktyce wygląda to już nieco inaczej. Szpice niemieckie wyróżniają się dużą niezależnością, dlatego tak ważne jest jak najwcześniejsze rozpoczęcie szkolenia. Psy tej rasy mają tendencję do upartości, która staje się problematyczna w codziennym życiu. Szpic niemiecki będzie świetnym wyborem dla rodziny z dziećmi. Nie przejawia agresji, jest chętny do zabawy, pozytywnie nastawiony, nie ma też problemu z dogadywaniem się z innymi zwierzętami.

Trzeba jednak zadbać o właściwą socjalizację, aby uniknąć przykrych niespodzianek. Szpic odnajdzie się w domu zarówno z innymi psami, jak i kotami. Na korzyść szpiców przemawia również to, że nie mają tendencji do uciekania i włóczenia się. Wynika to głównie z ich słabego instynktu łowieckiego. Psy tej rasy są bardzo radosne i wszędzie ich pełno. Trzeba liczyć się z tym, że są dosyć głośne. Można zostawić je na dłużej w samotności, nie mają z tym większego problemu, dobrze znoszą tymczasową rozłąkę.

Jak pielęgnować psy rasy szpic niemiecki?

Jako że szpice niemieckie mają gęstą okrywę włosową, to wymagają odpowiedniej pielęgnacji. Konieczne staje się ich regularne wyczesywanie, trzeba robić to co najmniej raz w tygodniu. Szpice potrzebują większej uwagi w okresie linienia, co wymusza zwiększenie częstotliwości czesania. Jako że psy tej rasy są bardzo żywiołowe i ciekawskie, nie stronią od przemierzania zarośli i wciskania się w wąskie przejścia, łatwo o zabrudzenie sierści. Nie należy jednak zbyt często kąpać psa, bo nie ma takiej potrzeby. Sierść szpiców niemieckich wyróżnia się niepodatnością na zabrudzenia.

Na uwadze należy mieć długość pazurów psa, trzeba ją kontrolować, szczególnie jeśli pies zaniedbuje ich ścieranie. Jeśli wystąpi taka potrzeba, to należy przyciąć pazury specjalnym akcesorium. Nie można zapomnieć również o sprawdzaniu stanu oczu i uszu.

Żywienie szpica niemieckiego

Szpic niemiecki wyróżnia się długowiecznością i małą podatnością na choroby. Duży wpływ na kondycję psychofizyczną ma dieta i aktywność fizyczna. Należy zapewnić psu dobrze zbilansowane posiłki i codzienną dawkę ruchu. Do wyboru są gotowe karmy: zarówno suche, jak i mokre. Przy ich wyborze należy kierować się przede wszystkim jakością, dobrym składem. Nie powinny znajdować się w nich wzmacniacze smaku, sztuczne dodatki.

Szpice niemieckie są łakome, dlatego trzeba uważać na to, aby nie przesadzić z ilością spożywanego przez nie jedzenia. Nie odmówią następnej porcji jedzenia ani przysmaku ze względu na duży apetyt, ale przejadanie nie wyjdzie im na zdrowie.