Springer spaniel

Wielu osobom nie trzeba przedstawiać brytyjskich spanieli, podobnie jest z cocker spanielem, czyli jedną z odmian spanieli. Angielski springer spaniel to wszechstronny pies myśliwski, uwielbiający psie sporty. Springer spaniela określa się mianem jednej z najstarszych ras polujących. Jeśli zadba się o właściwe wychowanie czworonoga, to będzie on ułożony, nieskłonny do agresywnych zachowań. Psy tej rasy upodobały sobie szczególnie rodziny z dziećmi ze względu na przyjazny charakter tych zwierząt.

Spis treści:

1. Historia rasy springer spaniel
2. Jak wyglądają springer spaniele?
3. Jaki ma charakter springer spaniel angielski?
4. Co warto wiedzieć na temat psów rasy springer angielski?
5. Jak pielęgnować swojego springer spaniela angielskiego?
6. Jak powinno wyglądać żywienie springer spanieli?
7. Na co choruje springer spaniel angielski?

Historia rasy springer spaniel

Początki spanieli angielskich dotyczą psów polujących na drobną zwierzynę. Szybko jednak doceniono psy tej rasy i stały się one wspaniałymi towarzyszami na co dzień. Mówi się, że springer spaniel angielski miał swój początek jeszcze przed tysięcznym rokiem. Więcej na temat tej rasy można przeczytać w zapisach pochodzących z XIV wieku. Springer spaniele angielskie to psy dowodne. Wykorzystywano je do wypłaszania ptaków i wyławiania ich z wody po upolowaniu. Początkowo wszystkie spaniele były traktowane tak samo, ale z czasem zdecydowano o wprowadzeniu podziału. Poszczególne odmiany różnią się przede wszystkim wielkością i umaszczeniem.

O celowanej hodowli można było mówić dopiero w pierwszej połowie XIX wieku. Jej założeniem było uzyskanie psa czystej rasy. Minęło wiele lat, zanim w końcu zaczęto rozróżniać springery i cockery. Uznano je za dwie odmienne rasy psów. Angielskie spaniele, jak sama nazwa na to wskazuje, są najpopularniejsze w Wielkiej Brytanii. Można je spotkać w sporej ilości także w Kanadzie, Nowej Zelandii, USA, Australii, Skandynawii.

Do Polski springer spaniel angielski trafił w okresie międzywojennym i zyskał sporą popularność, którą cieszy się do dzisiaj. Na jakiś czas rasa ta zniknęła po wybuchu II wojny światowej. Następnie było kilka okresów, podczas których ponownie pojawiła się moda na springer spaniela angielskiego.

Jak wyglądają springer spaniele?

Springer spaniela angielskiego wiele osób myli z cocker spanielem. Pomimo wielu podobieństw są to dwie różne odmiany spanieli. Początkowo hodowano je razem, a ze względu na inne umaszczenie nie było problemu z rozróżnieniem poszczególnych odmian. Na początku XX wieku został nawet założony klub rasy angielski springer w Wielkiej Brytanii. Wzorzec rasy określono jednak kilkanaście lat wcześniej.

Warto wiedzieć, że występuje wiele odmian spanieli i różnią się one pod wieloma względami. Wystarczy porównać ze sobą przykładowo spaniela bretońskiego ze springerem spanielem walijskim. Odmienności dotyczą przede wszystkim wielkości i umaszczenia, oczu i uszu. Spaniel bretoński to typowy pies wystawowy. Springer spaniel angielski ma zwykle około 50 cm w kłębie, jego waga utrzymuje się na poziomie nieco powyżej 20 kg.

Springery mogą mieć zróżnicowane umaszczenie. Szata wyróżnia się gładkością, gęstością, średnią długością. Dobrze przylega do skóry i może mieć niemalże dowolne zabarwienie. W przypadku angielskich spanieli dopuszcza się każdego rodzaju umaszczenie. Średnia długość życia psów tej rasy wynosi od 12 do 15 lat. Popularne są springery spaniele angielskie biało-czarne, z podpaleniami i biało-brązowe. Średnia wysokość w kłębie wynosi od 45 do 51 centymetrów, samce są nieco większe.

Dawniej praktykowano nawet przycinanie ogonów psom tej rasy, ale na szczęście ta dziwna moda odeszła w zapomnienie. Klasyczny springer spaniel ma długi ogon, jest on mocno owłosiony i nisko osadzony. Springer spaniel angielski to średniej wielkości pies myśliwski, który w pewnym stopniu może przypominać border collie.

Jaki ma charakter springer spaniel angielski?

Rasie springer spaniel angielski przypisuje się bardzo łagodny charakter. Mogłoby się to wydawać wręcz nietypowe dla psa myśliwskiego, który ma silny instynkt łowiecki. Usposobienie jest jednak idealnie dopasowane do melancholijnego wyglądu spaniela. Nie należy jednak dać się zwieść pozorom, bo springer spaniel angielski jest niezwykle żywiołowy. Nie brakuje mu energii, wszędzie go pełno. Uwielbia ruch, przede wszystkim bieganie, tropienie. Zamknięty w mieszkaniu staje się markotny i problematyczny. Najlepiej czuje się na świeżym powietrzu.

Warto zdecydować się na psa tej rasy, jeśli mieszka się w dużym domu z ogrodem. Springer spaniel angielski nie ma niczego wspólnego z kanapowcem. Potrzebuje on ciągłej rozrywki. Trzeba mu wobec tego zapewnić zajęcie, które wymaga od niego pełnego zaangażowania. Kolejną zaletą springer spaniela angielskiego jest jego podatność na szkolenie. Pies ten wyróżnia się otwartością na ludzi i pozytywnym nastawieniem. Chętnie się uczy nowych rzeczy.

Jeśli ktoś szuka psa typowo rodzinnego, to powinien postawić właśnie na springer spaniela, a nie będzie zawiedziony. Psy tej rasy można polecić do domu z dziećmi w różnym wieku. Jako że springera spaniela nie trzeba zachęcać do zabawy, to stanie się wspaniałym towarzyszem na co dzień. Oczywiście nigdy nie powinno się zostawiać dziecka z psem bez nadzoru.

Pomimo tego, że ze strony springer spaniela nie grozi nic złego, to jednak dziecko może niewłaściwie postępować z psem podczas zabawy. W pierwszej kolejności należy pokazać dziecku, jak ma się zachowywać w towarzystwie psa, aby nie wyrządzić mu krzywdy. Szczególną ostrożność należy zachować w przypadku małych dzieci. Springer spaniel angielski będzie dla nich zbyt energiczny, lepiej sprawdzi się wśród starszych dzieci. Jeśli ktoś nie ma czasu na zajmowanie się springer spanielem, to powinien poszukać psa innej rasy.

Co warto wiedzieć na temat psów rasy springer angielski?

Brak optymalnej dawki ruchu sprawia, że springer spaniel zaczyna być coraz bardziej znudzony i sfrustrowany, a to niestety prosta droga do pojawienia się rozmaitych problemów. Pies zaczyna szukać sposobów na zabicie nudy, staje się bardzo głośny. Znudzone springer spaniele mają tendencję do irytującego wycia i szczekania. Na tym jednak nie koniec, kolejnym krokiem jest przejście do niszczenia elementów wyposażenia wnętrza i obuwia.

Kontakt przedmiotów z ostrymi zębami psa nie może skończyć się dobrze. Należy temu przeciwdziałać, trzeba zająć czymś psa. Trzeba zadbać o jego ułożenie. Odpowiednia tresura sprawia, że zwierzę staje się bardziej cierpliwe. Zacznie grzecznie czekać na swojego ukochanego opiekuna i to bez grymaszenia.

Psy rasy springer spaniel będą odpowiednie przede wszystkim dla osób aktywnych, które lubią przebywać na świeżym powietrzu. Czworonogi uwielbiają długie spacery wyczerpujące aktywności fizyczne. Muszą się zmęczyć, co sprawia im mnóstwo radości. Jeśli ktoś jest w podeszłym wieku, ma ograniczoną sprawność ruchową lub cierpi na deficyt czasu, to springer spaniel angielski nie będzie dla niego dobrym wyborem. Jest to wulkan energii, która musi zostać spożytkowane. Jako że springery spaniele mają silny instynkt łowiecki, zaleca się chodzić z nimi na spacery na smyczy.

W przeciwnym razie trzeba liczyć się z tym, że po zobaczeniu potencjalnej zdobyczy pies rzuci się za nią w pogoń. Oczywiście jeśli zadba się o właściwe wychowanie i pies opanuje do perfekcji komendę przywołania, to ryzyko pobiegnięcia ze zwierzęciem zostanie mocno obniżone. Trening posłuszeństwa to podstawa, jeśli pies ma być posłuszny.

Jak pielęgnować swojego springer spaniela angielskiego?

Pomimo tego że springer spaniel angielski ma średniej długości sierść, to nie sprawia problemów pod kątem pielęgnacji. Należy pamiętać o regularnym szczotkowaniu, ale nie trzeba robić tego codziennie. Wystarczy wykonać tę czynność raz lub dwa razy w tygodniu. Będzie to w pełni wystarczające. Zaletą springer spaniela angielskiego jest to, że nie ma tendencji do linienia. Gubi niewielkie ilości sierści. Konieczne jest regularne kontrolowanie stanu uszu. Ze względu na ich długość kwestia dbałości o czystość staje się priorytetem. Wystrzegać należy się także zbyt dużego owłosienia w uszach.

Zaleca się również zakładać psu opaskę na uszy na czas spożywania jedzenia. Będzie to niezwykle pomocne dla tych czworonogów. Zniknie problem z uszami wpadającymi do miski, czyli z ich brudzeniem.

Sprawdzać należy nie tylko uszy, na uwadze trzeba mieć również oczy psa. Odpowiednia dbałość o narząd wzroku pozwoli uchronić się przed różnymi dolegliwościami. Psy wystawowe są oczywiście bardziej wymagające pod względem pielęgnacji. Konieczne staje się odpowiednie przygotowanie sierści. Pies musi zostać wykąpany, wyczesany, ostrzyżony. Znaczenie ma nawet to, aby na łapach i na szyi został utworzony znak stópek.

Regularne czesanie pozwala na pozbycie się martwych włosów i rozczesanie kołtunów. Dobrym wyborem będzie również wybranie się z psem do groomera co parę miesięcy. Zadba on o odpowiednie ostrzeżenie sierści czworonoga.

Jak powinno wyglądać żywienie springer spanieli?

Springer spaniel angielski musi mieć zapewnioną dobrze zbilansowanej dietę, czyli o dużej wartości odżywczej. Jedzenie ma obfitować w składniki pokarmowe, ale nie powinno być wysokokaloryczne. Zaleca się karmić czworonoga dwa razy dziennie. Najwygodniej dla właściciela będzie sięgać po gotowy pokarm pełnoporcjowy. Warto mieszać karmę suchą z mokrą w równych proporcjach. Oczywiście ilość pokarmu należy dopasować do wieku psa, jego masy ciała, aktywności fizycznej, stanu zdrowia. Powinno się obliczyć dzienne zapotrzebowanie energetyczne i na jego podstawie opracować właściwy plan żywieniowy. Psy rasy springer spaniel angielski nie mogą mieć stałego dostępu do pożywienia, bo zaczną się objadać, a to prowadzi do otyłości.

Na co choruje springer spaniel angielski?

Springer spaniele angielskie są podatne na różnego rodzaju schorzenia oczu i uszu, dlatego należy regularnie kontrolować ich stan. Springer spaniele cieszą się dobrym zdrowiem, ale mogą również wystąpić u nich różne jednostki chorobowe. Wymienić można ubytek przegrody międzykomorowej, cukrzycę, zaćmę, łuszczaka, niedoczynność tarczycy, entropium i ektropium, miastenię, łojotok pierwotny, DCM, PRA, przetrwały przewód tętniczy Botalla, ubytek przegrody międzykomorowej, astenię skóry, niewydolność zwieracza cewki moczowej, gangliozydozę i abiotrofię móżdżku.